'Ze keek om zich heen, een slagveld waar de rook langzaam optrok om te kunnen zien wat deze verwoestende oorlog had achtergelaten. Niets. Deze oorlog had niets achtergelaten, alles was weg. Iedereen was weg. Ook het kleine meisje was inmiddels verdwenen, verzwolgen in de strijd. Zonder zich ooit veilig te hebben gevoeld, een thuis te hebben gehad of zich klein te hebben gevoeld. Iedereen had eruit gehaald wat ze nodig hadden en waren vertrokken maar ze waren haar vergeten. Ze waren vergeten haar te leren om te zoeken naar wat ze zelf wilde, hoe ze zichzelf moest zijn en hoe ze van zichzelf moest houden. En ook ik lief meisje van me, weet niet hoe ik je mee moet nemen. Na al die jaren doen alsof ben ik vergeten hoe. Ik heb je geen ruimte gegeven, geen aandacht gegeven en je misschien wel gehaat, om alles wat ik zo graag wilde zijn en wat ik niet ben geworden. Ik wilde meer van je dan je kon geven, ik wilde iemand zijn die je niet was en nu achteraf bekeken heb ook ik je daar achtergelaten. Ik hoop dat je me kunt vergeven. Weet dat ik nog steeds moeite heb met het vinden van ons, het accepteren van wie we zijn en waar we zijn. Maar jij lief meisje hebt gedaan wat je kon. Wat was je sterk. Je hebt zoveel mogelijk geprobeerd een leefbare situatie te maken, te houden en te accepteren van wat je gegeven was. En nu moet ik jou ook accepteren, je omarmen en je lief vinden. Ik ben zo trots op. Ik weet niet hoe ver we gaan komen en of ik je kan geven waar je zo naar verlangt maar als we elkaar hebben dan zijn we al een eind op weg.'
-DL
Geen opmerkingen:
Een reactie posten