Daily #8 - Ken je mij

Ik zou een woord willen spreken
Dat waar en van mij is
Dat draagt wie ik ben,
dat het houdt,
Ik zou een woord willen spreken
Dat rechtop staat als mens die mij aankijkt en zegt
Ik ben jouw zuiverste zelf,
Vrees niet, versta mij, ik ben

Ben jij de enige voor wiens ogen
Niet is verborgen van mijn naaktheid
Kan jij het hebben,
Als niemand anders,
Dat ik geen licht geef, niet warm ben,
Dat ik niet mooi ben, niet veel
Dat geen bron ontspringt
in mijn diepte
Dat ik alleen dit gezicht heb,
geen ander.
Ben ik door jou, zonder schaamte,
gezien, genomen,
door niemand minder?
Zou dat niet veel teveel waar zijn?

-Huub Oosterhuis 

Daily #7 - Vergane glorie

'Alles wat rest van die avond is je achtergelaten peuk op het balkon. Met de wind meegenomen naar de rand wachtend om te vallen in de afgrond van het onbekende. De laatste zonnestralen van de dag, de laatste momenten van dit seizoen. Als een gouden gloed, als vergane glorie, als een herinnering die vervaagt, als iets wat nooit heeft plaatsgevonden. Ik probeer me te warmen aan de flauwe stralen die de zon me geeft, iedere dag wat korter, iedere dag wat donkerder, je bent weg. De koude winter is in aantocht. '

-DL 

Daily #6 - Verloren

'Ze keek om zich heen, een slagveld waar de rook langzaam optrok om te kunnen zien wat deze verwoestende oorlog had achtergelaten. Niets. Deze oorlog had niets achtergelaten, alles was weg. Iedereen was weg.  Ook het kleine meisje was inmiddels verdwenen, verzwolgen in de strijd. Zonder zich ooit veilig te hebben gevoeld, een thuis te hebben gehad of zich klein te hebben gevoeld. Iedereen had eruit gehaald wat ze nodig hadden en waren vertrokken maar ze waren haar vergeten. Ze waren vergeten haar te leren om te zoeken naar wat ze zelf wilde, hoe ze zichzelf moest zijn en hoe ze van zichzelf moest houden. En ook ik lief meisje van me, weet niet hoe ik je mee moet nemen. Na al die jaren doen alsof ben ik vergeten hoe. Ik heb je geen ruimte gegeven, geen aandacht gegeven en je misschien wel gehaat, om alles wat ik zo graag wilde zijn en wat ik niet ben geworden. Ik wilde meer van je dan je kon geven, ik wilde iemand zijn die je niet was en nu achteraf bekeken heb ook ik je daar achtergelaten. Ik hoop dat je me kunt vergeven.  Weet dat ik nog steeds moeite heb met het vinden van ons, het accepteren van wie we zijn en waar we zijn. Maar jij lief meisje hebt gedaan wat je kon. Wat was je sterk. Je hebt zoveel mogelijk geprobeerd een leefbare situatie te maken, te houden en te accepteren van wat je gegeven was. En nu moet ik jou ook accepteren, je omarmen en je lief vinden. Ik ben zo trots op. Ik weet niet hoe ver we gaan komen en of ik je kan geven waar je zo naar verlangt maar als we elkaar hebben dan zijn we al een eind op weg.'

-DL  

Daily #5 - Het komt vast goed

6 jaar eerder hadden ze elkaar ontmoet, hij had zich voorgesteld en haar een hand gegeven. In dat moment, waar hun ogen elkaar vonden en er een glimlach om zijn lippen verscheen, daar was het eigenlijk al gebeurd. Daar verloor ze zich aan hem. En hij aan haar bleek, want jaren later stond hij weer voor haar deur. Hij had haar niet kunnen vergeten, weer die glimlach, ogen die elkaar vonden en nu met een hand over haar wang. Zonder het beseft te hebben was ze hier naar op zoek geweest, hij was het wat ze had gemist. Net als hun ogen vonden hun lippen elkaar in een zoen die bijna dezelfde noodzaak had als ademen. Hij werd haar zuurstof. Terwijl ze zich liet meenemen in zijn woorden, zijn blik en zijn handen ging er een schok van realiteit door haar heen. Heb jij niet een meisje vroeg ze zacht. Ja antwoordde hij zonder aarzel, dat maakt dit ook zo lastig. Ze nam zijn woorden op en liet ze wegglijden terwijl hij haar nog een zoen gaf. Als ze eens wist hoe waar zijn woorden waren. Lastig is een luchtige omschrijving van wat het betekende om zich te verliezen aan deze man. Deze charmante, heerlijke man. Misschien had het beter een eenmalige uitbarsting van jarenlange opgehoopt verlangen moeten zijn. Misschien hadden ze zich daar volledig aan moeten overgeven en daarna tegen elkaar moeten zeggen, dit was fijn, tot nooit meer en de deur moeten sluiten. Maar zoals je het leven niet kunt plannen zo bleek ook deze situatie daar een uitstekend voorbeeld van te zijn. Inmiddels zijn ze een jaar verder, 12 maanden aan momenten waarin hun ogen en lippen elkaar vinden, waarin de tijd even lijkt stil te staan, waarin zij even aan elkaar toebehoren. 12 maanden aan momenten waarin haar hart wordt gebroken door het geluid van een dichtslaande deur, het moment dat hij vertrekt.. Zijn dromen, verdriet en blijdschap zijn toevertrouwd aan een ander. Zijn toekomst, verleden en herinneringen deelt hij met een ander. Het huis wat ze bouwen, het bed wat ze delen horen bij een ander. Nooit zal zij een deel van zijn leven zijn, zal zij horen in zijn wereld. Niet zoals ze zou willen. Iedere dag dat ze hem niet zag, hoorde of voelde, leek als een verloren moment. Ze kende zichzelf niet meer omdat hij zo dicht bij haar kern kwam, zonder woorden raakte hij haar ziel aan. Als hij zou willen zou ze voor altijd de zijne zijn. En ze haatte zichzelf erom. Omdat dit geen enkele kans had, althans hij zou het geen enkele kans geven. Zijn keuzes waren gemaakt, de gevolgen droegen zij allen. Haar hart behoorde aan hem toe zelfs al zou hij nooit voor haar kiezen. De gedachten dat ze dit leven zonder hem moest doorbrengen, dat ze beide een leven zouden leiden zonder elkaar maakten haar gek. Dat was namelijk het gevolg van zijn keuze. Om haar verstand niet te verliezen wist zij ook dat ze zich moest los maken, los van zijn energie, van zijn verslavende werking. Hoe kon haar hart ooit nog aan iemand toebehoren, hoe kon zijn hart nog steeds aan iemand anders toebehoren. Hoe kan liefde soms toch niet genoeg zijn.

-DL