Daily #5 - Het komt vast goed

6 jaar eerder hadden ze elkaar ontmoet, hij had zich voorgesteld en haar een hand gegeven. In dat moment, waar hun ogen elkaar vonden en er een glimlach om zijn lippen verscheen, daar was het eigenlijk al gebeurd. Daar verloor ze zich aan hem. En hij aan haar bleek, want jaren later stond hij weer voor haar deur. Hij had haar niet kunnen vergeten, weer die glimlach, ogen die elkaar vonden en nu met een hand over haar wang. Zonder het beseft te hebben was ze hier naar op zoek geweest, hij was het wat ze had gemist. Net als hun ogen vonden hun lippen elkaar in een zoen die bijna dezelfde noodzaak had als ademen. Hij werd haar zuurstof. Terwijl ze zich liet meenemen in zijn woorden, zijn blik en zijn handen ging er een schok van realiteit door haar heen. Heb jij niet een meisje vroeg ze zacht. Ja antwoordde hij zonder aarzel, dat maakt dit ook zo lastig. Ze nam zijn woorden op en liet ze wegglijden terwijl hij haar nog een zoen gaf. Als ze eens wist hoe waar zijn woorden waren. Lastig is een luchtige omschrijving van wat het betekende om zich te verliezen aan deze man. Deze charmante, heerlijke man. Misschien had het beter een eenmalige uitbarsting van jarenlange opgehoopt verlangen moeten zijn. Misschien hadden ze zich daar volledig aan moeten overgeven en daarna tegen elkaar moeten zeggen, dit was fijn, tot nooit meer en de deur moeten sluiten. Maar zoals je het leven niet kunt plannen zo bleek ook deze situatie daar een uitstekend voorbeeld van te zijn. Inmiddels zijn ze een jaar verder, 12 maanden aan momenten waarin hun ogen en lippen elkaar vinden, waarin de tijd even lijkt stil te staan, waarin zij even aan elkaar toebehoren. 12 maanden aan momenten waarin haar hart wordt gebroken door het geluid van een dichtslaande deur, het moment dat hij vertrekt.. Zijn dromen, verdriet en blijdschap zijn toevertrouwd aan een ander. Zijn toekomst, verleden en herinneringen deelt hij met een ander. Het huis wat ze bouwen, het bed wat ze delen horen bij een ander. Nooit zal zij een deel van zijn leven zijn, zal zij horen in zijn wereld. Niet zoals ze zou willen. Iedere dag dat ze hem niet zag, hoorde of voelde, leek als een verloren moment. Ze kende zichzelf niet meer omdat hij zo dicht bij haar kern kwam, zonder woorden raakte hij haar ziel aan. Als hij zou willen zou ze voor altijd de zijne zijn. En ze haatte zichzelf erom. Omdat dit geen enkele kans had, althans hij zou het geen enkele kans geven. Zijn keuzes waren gemaakt, de gevolgen droegen zij allen. Haar hart behoorde aan hem toe zelfs al zou hij nooit voor haar kiezen. De gedachten dat ze dit leven zonder hem moest doorbrengen, dat ze beide een leven zouden leiden zonder elkaar maakten haar gek. Dat was namelijk het gevolg van zijn keuze. Om haar verstand niet te verliezen wist zij ook dat ze zich moest los maken, los van zijn energie, van zijn verslavende werking. Hoe kon haar hart ooit nog aan iemand toebehoren, hoe kon zijn hart nog steeds aan iemand anders toebehoren. Hoe kan liefde soms toch niet genoeg zijn.

-DL